Hyr båt i Puntone di Scarlino · Nautor — Swan 65/001 (1973)

Proud to be a Flintstone * Juni 2018 1e column in de Nautique Pieter Houting is eigenaar van PEAK, de 1e Swan 65 uit 1973. In deze serie vertelt hij over ‘passie, respect en liefde’. Na de opmerking van BMW Oracle Racing CEO Russell Coutts in 2010, dat de nieuwe America’s Cup boten niet voor de Flintstone generatie waren gemaakt, was het voor mij duidelijk. Als bezitter van een zwaar -waterverplaatsend - kieljacht uit 1973 werd ik in één klap gedegradeerd tot ‘ouderwets’.    ‘Passie’, ‘respect’ en ‘liefde’ waren ineens niet meer belangrijk. En laten we het al helemaal niet hebben over ‘bezit’, want dat is ook al zo’n Flintstone ding… Waarom een zeiljacht bezitten als je zonder de ‘zorgen en kosten’ ook kunt consumeren?   Toch wil ik hier pleiten voor het redden van de Flintstone generatie. Vlak voor mijn huwelijk vroeg een Engelsman, die mij een zeilblad zag lezen op een vlucht tussen Amsterdam en Londen, of ik al een schip had. ‘No, not yet” antwoordde ik. ‘Married? children? do you own a house? No?’ - “then buy a boat first, otherwise you will never manage it anymore.”   Een goede tip, die ik direct heb opgevolgd. Het bezit van een schip sprak mij aan. Niet om mijn financieel succes te etaleren, we woonden tenslotte in een huurappartement, maar om buiten de vaaruren om ergens iets in mijn hersenen te hebben waarnaar ik in mijn drukke bestaan kon uitvluchten. Niet een tamagotchi maar ons eigen schip. Na het verlies van mijn baan als bankier heb ik als zelfstandig headhunter ons schip in St Katherine’s dock in London als kantoor gebruikt. Haring en Berenburg in de kuip voor mijn klanten. Top, men begreep de passie. Onze 3 zonen hebben we al borstvoedend meegenomen op heftige en mooie tochten naar Engeland en Scandinavië, om in 2004 met ons nieuw aangeschaft schip, “PEAK”, de eerste Swan 65, vanuit Stockholm naar Scarlino in Italië te varen. Sindsdien is onze thuishaven daar.  Vlak voor de aanschaf van PEAK lag ik met mijn gezin in San Remo. Lopende over de steiger voelde mijn vrouw ineens iets (de ziel?) bij het passeren van een 23 meter lange stalen ketch. De zeeg was prachtig, ik had het allang gevoeld. ‘Te koop’ stond er, dus ik heb gebeld met de makelaar. Die vroeg ‘will it be worth my time to come all the way to San Remo? Je weet dat pas als je komt zei ik en na 2 dagen uitmesten van het schip mochten wij aan boord. Wat een schip, prachtig. Maar of er nog iets aan moest gebeuren vroeg ik. Nou dat was afhankelijk van wat ik wilde. Een re-fit heet dat. Teak dek, motor, romp van staal, etc. Een maand later en enkele re-fit offertes verder ben ik in Antibes langsgegaan. De vraagprijs is  € 700.000…. , stel ik stop er € 1.000.000 in, dan geef ik dus € 1.7 miljoen uit. ‘Is het schip dan € 1.700.000 + waard? vroeg ik. “Nee” zei de makelaar ‘natuurlijk niet. Dan is het schip nog steeds maximaal 700.000 waard’, tenminste als je er een koper voor kunt vinden.. Dus veranderde ik van plan. Ik moest een schip vinden met een ‘vaste’ residual value. Ik volgde mijn passie; tenslotte was de 1973 Whitbread Race diep in mijn geheugen gegrift. De winnaar (Swan 65 Sayula II, romp 3) sprak tot mijn verbeelding met een samengestelde ‘familie’ bemanning. Een schip dat zichzelf bewezen had en waarvan er genoeg op de wereldzeeën voeren. En zo waren daar ineens allerlei argumenten om tot de aanschaf van een Swan 65 over te gaan.    Intussen is het 2020. Dit wordt ons 17e zeiljaar op PEAK. Vele 65 eigenaren heb ik al zien komen en gaan. Je moet veel in huis hebben. Natuurlijk zeilkennis, dat leer je niet zo maar, daarvoor moet je ervaring hebben en vooral doen. Technische kennis is noodzakelijk. Maar voor mij geldt toch vooral de analytische uitdaging wat het bezit van zo’n schip met zich meebrengt. The art of decuction, daarom ben ik ook een fan van Sherlok Holmes. Ieder probleem laat zich deduceren tot een oorzaak, iedere keer weer een uitdaging. Zonder mijn netwerk van techneuten, zeilfanaten, zeilmakers, artsen en psychologen aan te spreken zou het mij niet lukken. Over de jaren heen heb ik dit netwerk gekregen juist doordat ik een schip heb. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat dit voor ieder budget mogelijk is. Keuzes maken heet dat. Mijn gezin ziet het ondertussen als mijn ‘werk’. Ik maak vele tochten met (mee)betalende gasten. Deze stellen mij in staat om mijn passie te betalen en voort te leven zolang het kan. Het mooiste daarvan is dat ik anderen kan laten ervaren wat ‘passie, respect en liefde’ betekent in het leven. Ondertussen hebben mijn vrouw en ik passie, respect en liefde aan onze kinderen doorgegeven. Iets waar wij nog iedere dag trots op zijn.   I am proud to be a Flintstone. In 2014 is PEAK nog even in Amsterdam langs geweest, alwaar ze op de ‘Hiswa te Water’ ten toon werd gesteld als “Boot met een verhaal’.