Ενοικίαση σκάφους στην τοποθεσία Milazzo · Lagoon 380 — Miragua (2012)

Πριν από την αναχώρηση: λίγη προσαρμοσμένη φροντίδα και διακοπτόμενη επικοινωνία με τον υπεύθυνο επικοινωνίας Click&Boat, επίσης όσον αφορά τις συμφωνίες πληρωμής. Με πλοίο: περισσότερα κόστη από το αναμενόμενο σε σύγκριση με αυτό που αναγράφεται στον ιστότοπο (λίγη επικοινωνία μεταξύ κυβερνήτη και πρακτορείου για το κόστος καθαρισμού και κυβερνήτη;), υποχρεωτικές διανυκτερεύσεις στο λιμάνι στην αρχή και στο τέλος των διακοπών δεν έχουν κοινοποιηθεί εκ των προτέρων. Όσο και αν ο πλοίαρχος ως άτομο και το σκάφος πήγαν καλά, δεν επιθυμούμε πλέον να επικοινωνήσουμε με το πρακτορείο σας.

Εξαιρετική εμπειρία, ο Carlo ήταν εξαιρετικός σκίπερ από κάθε άποψη. Θα έλεγα ότι άφησε το στίγμα του. Θα τα ξαναπούμε ?

Οι κόκκινες σημαίες εμφανίστηκαν την ημέρα πριν από το προγραμματισμένο ταξίδι μας. Η πρόγνωση ήταν βροχή. Ισχυρή βροχή με αστραπές. Το είδος του καιρού που έκανε τους ναυτικούς και τους ναυτικούς να ιδρώνουν τον κρύο ιδρώτα του πανικού. Κι όμως, ο Κάρλο, ο χαρούμενος, ανέμελος άντρας στις φωτογραφίες, φαινόταν χαρούμενος σαν αχιβάδα και δροσερός σαν αγγούρι, παρόλο που οι θάλασσες αγρίεψαν και η προγραμματισμένη μέρα μας άρχισε να μοιάζει καταδικασμένη. Δεν υπάρχουν μηνύματα με προσφορές για ακύρωση, επιστροφή χρημάτων ή ή επαναπρογραμματισμό. Έτσι πήρα την πρωτοβουλία και έκανα επαφή. Συμφωνήσαμε να το απωθήσουμε μια μέρα. Το κόστος: 100 ευρώ γιατί τώρα ήταν ένα ταξίδι «Σαββατοκύριακου». Γεγονός: Στην Ιταλία, τα Σαββατοκύριακα ξεκινούν την Πέμπτη το βράδυ. Συναντήσαμε τον Κάρλο στο Ποζιτάνο. Προς έκπληξή μας, συναντήσαμε και αυτό που φαινόταν ότι ήταν η κοπέλα του, παρά το γεγονός ότι ο Carlo δήλωσε ότι θα ερχόταν μόνος. Εντάξει, σκέφτηκα. Οσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Ένα άλλο χέρι στο σκάφος δεν μπορούσε να βλάψει. Λοιπόν, όπως αποδείχθηκε, επίσης δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Καθώς αναχωρούσαμε για το Κάπρι, ρωτήσαμε λίγα πράγματα από τον καπετάνιο ή τον σύντροφό του. Όλοι εγκαταστάθηκαν, αποδέχτηκαν τις απόψεις, μίλησαν ήσυχα. Λίγοι από εμάς τσακίσαμε μπύρα και κρασί, αφήστε τη φυσική ομορφιά να μας τυλίξει. Περίπου μια ώρα μετά, ο Κάρλο πήγε στο μπροστινό μέρος του σκάφους για να μας ενημερώσει ότι πλησιάζαμε σε ένα μικρό ιδιωτικό νησί που κάποτε ανήκε στον διάσημο Ρώσο χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ. «Συνήθιζε να κατεβάζει το παντελόνι του και να τσούζει από αυτόν τον βράχο, στη θάλασσα!» αναφώνησε ο Κάρλο με συγκρατημένη χαρά. Όλοι μας το βρήκαμε μάλλον διασκεδαστικό. Λίγο μετά από αυτά τα μικρά πράγματα, κάποιος ζήτησε από τον Κάρλο βοήθεια με την καφετιέρα. Είπε ότι θα περάσουν λίγα λεπτά. Πέρασε περίπου μισή ώρα, και πήρα το δρόμο από το μπροστινό μέρος του σκάφους, προς τα πίσω, για να ελέγξω τα πράγματα και να χτυπήσω το κεφάλι. Προς έκπληξή μου, ο Κάρλο έπινε καφέ. Προφανώς η μηχανή εσπρέσο μονής κοπής μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά ανά ταξίδι. Το μυστήριο του γιατί η πολύ μεγαλύτερη, τυπική καφετιέρα που κάθεται στον πάγκο δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ποτέ δεν λύθηκε. Κανένας καφές για εμάς. Δύο ώρες μετά το ταξίδι, εγώ, μαζί με έναν από τους άλλους που έπιναν μπύρα και κρασί, έπεσα πάνω στην επόμενη μεγάλη κόκκινη σημαία. Ήμασταν ακόμα πολύ μακριά από το νησί του Κάπρι. Στην επικοινωνία μας με τον Κάρλο, είχε ορίσει ένα ταξίδι 2 ωρών, επιτρέποντάς μας να περιηγηθούμε στο νησί και να έχουμε ακόμα χρόνο να επισκεφτούμε το μπλε σπήλαιο. Ζαλισμένος από το νόστιμο μεσημεριανό μου βουητό, τον ρώτησα "θα μπορέσουμε να επισκεφτούμε το Blue Grotto;" "Δεν το συνιστώ." Απάντησε. Και μετά έρχεται η μεγαλύτερη βόμβα. Το ταξίδι από το Ποζιτάνο στο Κάπρι δεν διαρκεί 2 ώρες. Είναι 3 ώρες. Εντάξει, σκέφτομαι από μέσα μου. Δεν έγινε και κάτι. Μόνο ένα σημαντικό μέρος του ταξιδιού, ακυρώθηκε με την ίδια αδιαφορία που θα μπορούσε να είχε επιδείξει ο Στάλιν καταδικάζοντας έναν πολιτικό εχθρό σε μια ζωή σκληρής εργασίας. Λοιπόν, τώρα έχω αρχίσει να νευριάζω. Είναι αργά. Ο χρόνος μας στο Κάπρι έχει ήδη μειωθεί από 4 ώρες σε δύο και ο χρόνος κυλάει. Καθώς μπαίνουμε στο λιμάνι, δεν θυμίζει σε τίποτα το λιμάνι που θυμάμαι από το πρώτο μου ταξίδι εκεί, 7 χρόνια νωρίτερα. Φυσικά! Αντιλαμβάνομαι σε μια ξαφνική θεοφάνεια. Πλησιάζαμε το Νησί από το Βορρά, δίνοντάς μας πρόσβαση σε μια εντελώς διαφορετική πλευρά. Δυστυχώς, τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του Κάπρι, συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου λιμανιού και των λεωφορείων μέχρι την κορυφή, είναι προσβάσιμα μόνο από το νότο. Σε αυτό το μέρος του νησιού, υπάρχουν λίγο περισσότερο από μια χούφτα πιτσαρίες, καφετέριες gilato και καταστήματα με είδη δώρων. Καθώς συνειδητοποιώ ότι οι καλεσμένοι μου δεν θα προλάβουν να δουν τίποτα από τα πράγματα που είχα υποσχεθεί, ο Κάρλο για άλλη μια φορά παίρνει το δρόμο προς το μπροστινό μέρος του σκάφους. «Τι σχεδιάζετε για το μεσημεριανό μας;» Λέει με σιγανό τόνο. «Το μεσημεριανό σου;» Λέω, καθώς μια ψύχρα τρέχει στη σπονδυλική μου στήλη. "Τι εννοείς." «Το μεσημεριανό γεύμα για μένα και το πλήρωμά μου», λέει ανέμελα. "Τίποτα." Απαντώ. Η συνομιλία μας στο WhatsApp ήρθε αμέσως στο μυαλό, όπου τον ρώτησα συγκεκριμένα τι να φέρει στο πλοίο, ακολουθούμενη από την απάντησή του: «ό,τι θέλεις». «Δεν πειράζει», απάντησε ξεφουσκώνοντας σαν μεγάλο μπιτς μπαλάκι κομμένο με μαχαίρι σούσι. «Απλώς θα φάμε», έκανε μια παύση. "καρπός." «Εντάξει, Κάρλο», λέω, καθώς οι άσπονδες αμερικανικές ευαισθησίες μου πνίγουν την κοινή μου λογική σε ενοχές. «Θα έρθεις για φαγητό μαζί μας». «Εξαιρετικό», ξαναφουσκώνει το μπιτς. "Υπάρχει ένα υπέροχο μέρος στην ακτή, ξέρω τον ιδιοκτήτη, πολύ όχι ακριβό. Και αν φάμε εκεί, το θαλάσσιο ταξί είναι δωρεάν." «Τέλεια», απαντώ αναστενάζοντας. «Και το θαλάσσιο ταξί αργεί τώρα», συνεχίζει. "Μπορεί, λοιπόν, να μη βιαζόμαστε. Ανοίγουμε άλλο ένα μπουκάλι κρασί!" Σωστά. Άλλο ένα μπουκάλι κρασί. Το κρασί μου. Το κρασί που φέραμε. Λοιπόν, ο Κάρλο με πήρε πίσω για αυτό το μικρό έγκαυμα. Αυτός και η κοπέλα του πήραν το μεσημεριανό τους. Παρήγγειλαν μεζέδες, για όλους. Κέρασαν τους εαυτούς τους με ένα από τα πιο ακριβά είδη του μενού, το χταπόδι στη σχάρα, και δεν ήταν πολύ ντροπαλοί να παραγγείλουν ένα ωραίο κόκκινο κρασί για να το συνδυάσουν με τα αργοψημένα πλοκάμια τους. Το μεσημεριανό γεύμα, σε λογικές τιμές όπως ήταν, κόστισε 500 ευρώ για 12 άτομα. Ο Carlo και ο «σύντροφός» του, που είχαν από τις πιο εκλεπτυσμένες παλέτες στον όμιλό μας, αντιπροσώπευαν τουλάχιστον το 20% του λογαριασμού. “Έχω πάει σε αυτό το εστιατόριο 10 φορές αυτή τη σεζόν!” Τον άκουσα να αναφωνεί σε έναν από τους άλλους καλεσμένους, καθώς ένιωσα τον εαυτό μου να ξεχειλίζει από την καρτέλα. Αλλά hey, τουλάχιστον το θαλάσσιο ταξί των 10 ευρώ ήταν δωρεάν. Αφού τελικά τελείωσε το υπερτιμημένο μεσημεριανό μας, είχαμε περίπου μισή ώρα να περιπλανηθούμε στο νησί. Ευτυχώς, ήταν το λάθος μέρος του νησιού και έτσι δεν υπήρχαν πολλά να δείτε. Δεν κατέληξα σε αυτό το γεγονός μόνος μου. Όταν ο Κάρλο με είδε να κοιτάζω νευρικά το ρολόι μου, είπε με λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ. «Υπάρχει μόνο παραλία και καταστήματα. Δεν υπάρχει τίποτα να δεις εδώ.” Αν μου το έλεγε την προηγούμενη μέρα, θα ακυρώναμε το ταξίδι. Οι καλεσμένοι μου επέστρεψαν στο σκάφος του Carlo μετά από περίπου μισή ώρα περιήγησης στα καταστήματα δώρων. Έμεινα πίσω για να περιμένω το δεύτερο σκάφος. Επιστρέφοντας στην αποβάθρα, περνάω από τον Κάρλο, που τον χιονίζω καπνίζοντας τσιγάρα με την κοπέλα του, χωνεύοντας μακάρια το χταπόδι που του αγόρασα. Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε μια τηλεοπτική εκπομπή με κρυφή κάμερα, μόνο που δεν υπάρχει καμμία παρουσιαστής που ντύνεται φανταχτερά για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Καθώς καθόμουν εκεί, μόνος στην αποβάθρα, περίμενα το σκάφος, αναλογιζόμενος όλες τις προσωπικές αποτυχίες και τις αποτυχίες που με οδήγησαν σε αυτό το σημείο της ζωής μου, εμφανίζεται ο Κάρλο, με την κοπέλα του στα δάχτυλα των ποδιών, και το βλέμμα της δυσαρέσκειας απλώνεται στο πηγάδι του. -μαυρισμένο πρόσωπο. «Άλεξ», γελάει αμείλικτα. «Στέκομαι και σε περιμένω μισή ώρα! Γιατί δεν μου λες ότι θα επιστρέψεις!». «Πέρασα ακριβώς δίπλα σου και είπα ότι επέστρεφα στη βάρκα, πριν από δέκα λεπτά». Απάντησα. «Και δεν μπορούσες να περιμένεις μισή ώρα γιατί μισή ώρα πλήρωνα για το μεσημεριανό γεύμα. Πόσα χρήματα πρέπει να σας πληρώσω τώρα για να το βελτιώσετε;» Αρχίζω να πιάνω δραματικά το πορτοφόλι μου, αλλά ξέρω ότι είναι άδειο. «Είναι εντάξει, είναι εντάξει», γέλασε

ΥΠΕΡΟΧΟ!!!! Ο Carlo είναι ένας υπέροχος κυβερνήτης, το σκάφος του είναι τέλειο. Ένα πραγματικό ΟΝΕΙΡΟ να επισκεφτώ την ακτή Almafitain με την οικογένειά μου και τον Carlo

Φανταστική εμπειρία. Βαθμολογία 10 για όλα

Ήταν μια υπέροχη περιπέτεια.. Ο Carlo είναι πολύ υπομονετικός, φιλόξενος και πάνω από όλα παρέα.. Περάσαμε υπέροχα, εξαιρετικός άνθρωπος και εξαιρετικό σκάφος από κάθε άποψη.. Πραγματικά προτείνω σε όλους να το δοκιμάσουν γιατί αξίζει, πιστέψτε μου... ΜΠΛΟΥΖΑ...

Απολαύσαμε το ταξίδι με σκάφος με τον Carlo. Όλα ήταν τέλεια. Το καταμαράν του είναι πολύ άνετο. Ο Carlo είναι πολύ έμπειρος ιστιοπλοϊκός. Θα χαρώ να συμμετάσχω στο πλήρωμά του την επόμενη φορά. Ευχαριστώ.

Σκάφος σε καλή κατάσταση, επαρκής καθαριότητα των δωματίων. Το βράδυ της επιβίβασης, κανένα καλωσόρισμα στο πλοίο. Έλλειψη προθυμίας από την πλευρά του κυβερνήτη για συνεργασία. Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, συμπεριφορά που ήταν τουλάχιστον ενοχλητική.