Bootverhuur in Milazzo · Lagoon 380 — Miragua (2012)

Voor vertrek: weinig gebruikelijke zorg en af en toe contact met contactpersoon Click&Boat, ook over gemaakte betalingsafspraken. Per boot: meer kosten dan verwacht in vergelijking met wat op de site werd aangegeven (weinig communicatie tussen schipper en bureau over schoonmaakkosten en schipper?), verplichte overnachtingen in de haven aan het begin en einde van de vakantie niet vooraf gecommuniceerd. Hoewel de schipper als persoon en de boot goed zijn verlopen, wensen wij geen contact meer op te nemen met uw bureau.

Uitzonderlijke ervaring, Carlo een schipper met alles erop en eraan vanuit alle gezichtspunten. Ik zou zeggen dat hij zijn sporen naliet. We zien je weer ?

De rode vlaggen verschenen op de dag voor onze geplande reis. Er was regen voorspeld. Zware regen met bliksem. Het soort weer dat matrozen en matrozen het koude zweet van de paniek deed zweten. En toch leek Carlo, de vrolijke, zorgeloze man op de foto's, zo gelukkig als een schelpdier en koel als een komkommer, zelfs toen de zee woest werd en onze geplande dag gedoemd begon te lijken. Geen berichten met aanbiedingen om te annuleren of terug te betalen of een nieuwe afspraak te maken. Dus ik nam het initiatief en legde contact. We hebben afgesproken om het een dag uit te stellen. De kosten: 100 Euro omdat het nu een ‘weekend’ reis was. Feit: In Italië beginnen de weekenden op donderdagavond. We ontmoetten Carlo in Positano. Tot onze verbazing ontmoetten we ook wat zijn vriendin leek te zijn, ondanks dat Carlo had aangegeven dat hij alleen zou komen. Oké, dacht ik. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Nog een hand op de boot kon geen kwaad. Nou, zo bleek, het hielp ook niet echt. Toen we naar Capri vertrokken, vroegen we weinig van de kapitein of zijn maat. Iedereen installeerde zich, nam het uitzicht in zich op en praatte zachtjes. Enkelen van ons openden wat bier en wijn, lieten ons omhullen door de natuurlijke schoonheid. Ongeveer een uur later begaf Carlo zich naar de voorkant van de boot om ons te informeren dat we een klein privé-eiland naderden dat ooit toebehoorde aan de beroemde Russische danser Rudolf Nureyev. "Hij deed zijn broek uit en pist van die rots, de zee in!" riep Carlo met ingetogen vrolijkheid uit. We vonden het allemaal nogal grappig. Niet lang na dit kleinigheidje vroeg iemand Carlo om hulp met het koffiezetapparaat. Hij zei dat het een paar minuten zou duren. Er ging ongeveer een half uur voorbij en ik baande me een weg van de voorkant van de boot naar de achterkant om dingen te controleren en de kop te raken. Tot mijn verbazing dronk Carlo koffie. Blijkbaar kon de single-cut espressomachine maar één keer per reis worden gebruikt. Het mysterie waarom het veel grotere, standaard koffiezetapparaat op het aanrecht niet kon worden gebruikt, is nooit opgelost. Geen koffie voor ons. Na twee uur reizen stuitte ik, samen met een van de anderen die bier en wijn hadden gedronken, op de volgende grote rode vlag. We waren nog ver verwijderd van het eiland Capri. In onze communicatie met Carlo had hij een reis van 2 uur gespecificeerd, waardoor we het eiland konden verkennen en nog tijd hadden om de blauwe grot te bezoeken. Verbijsterd door mijn heerlijke middaggeroezemoes, vroeg ik hem "zullen we de Blue Grotto kunnen bezoeken?" "Ik raad het niet aan." Hij antwoorde. En dan komt de grootste bom. De reis van Positano naar Capri duurt geen 2 uur. Het is 3 uur. Oké, denk ik bij mezelf. Geen probleem. Slechts een groot deel van de reis, geannuleerd met dezelfde welbespraakte onverschilligheid die Stalin zou hebben getoond toen hij een politieke vijand veroordeelde tot een leven van dwangarbeid. Zo, nu begin ik kwaad te worden. Het is laat. Onze tijd op Capri is al teruggebracht van 4 uur naar twee, en de tijd tikt door. Als we de haven binnenvaren, lijkt het in niets op de haven die ik me herinner van mijn eerste reis daar, 7 jaar eerder. Natuurlijk! realiseer ik me in een plotselinge openbaring. We naderden het eiland vanuit het noorden, waardoor we toegang kregen tot een heel andere kant. Helaas zijn de meest interessante delen van Capri, inclusief de grote haven en de bussen naar de top, alleen toegankelijk vanuit het zuiden. Op dit deel van het eiland is er niet veel meer dan een handvol pizzeria's, gilato-cafés en cadeauwinkels. Terwijl ik me realiseer dat mijn gasten nu niets te zien krijgen van de dingen die ik had beloofd, baant Carlo zich weer een weg naar de voorkant van de boot. "Wat ben je van plan voor onze lunch?" ' Zegt hij op gedempte toon. "Jouw middageten?" ' zeg ik terwijl er een koude rilling over mijn rug loopt. "Wat bedoel je." 'De lunch voor mij en mijn bemanning', zegt hij nonchalant. "Niets." Ik antwoord. Ons WhatsApp-gesprek kwam meteen in me op, waarbij ik hem specifiek vroeg wat hij aan boord moest brengen, gevolgd door zijn antwoord: 'whatever you want'. 'Dat geeft niet,' antwoordde hij, leeglopend als een te grote strandbal die met een sushimes is opengesneden. "We zullen gewoon eten," pauzeerde hij. "fruit." 'Oké, Carlo,' zeg ik, terwijl mijn ruggengraatloze Amerikaanse gevoeligheden mijn gezond verstand verdrinken in schuldgevoelens. "Je komt bij ons lunchen." "Uitstekend", blaast de strandbal weer op. "Er is een prachtige plek aan de wal, ik ken de eigenaar, heel niet duur. En als we daar eten, is de watertaxi gratis." "Geweldig," antwoord ik met een zucht. 'En de watertaxi is nu laat,' vervolgt hij. "Dus misschien haasten we ons niet. We trekken nog een fles wijn open!" Rechts. Nog een fles wijn. Mijn wijn. De wijn die we hebben meegenomen. Nou, Carlo heeft me teruggekregen voor dat kleine brandwondje. Hij en zijn vriendin kregen hun lunch. Ze bestelden hapjes, voor iedereen. Ze trakteerden zichzelf op een van de duurste items op het menu, gegrilde octopus, en ze waren niet te verlegen om een mooie rode wijn te bestellen om te combineren met hun langzaam gegaarde, in het vuur afgewerkte tentakels. Lunch, redelijk geprijsd zoals het was, kostte 500 euro voor 12 gasten. Carlo en zijn ‘maat’, die tot de meest verfijnde pallets binnen onze groep behoorden, waren goed voor minstens 20% van de rekening. “Ik ben dit seizoen al 10 keer in dit restaurant geweest!” Ik hoorde hem tegen een van de andere gasten uitroepen terwijl ik me licht in het hoofd voelde over de rekening. Maar goed, de watertaxi van 10 euro was in ieder geval gratis. Nadat onze te dure lunch eindelijk voorbij was, hadden we ongeveer een half uur om rond het eiland te dwalen. Gelukkig was het het verkeerde deel van het eiland en was er dus niet veel te zien. Ik ben niet alleen tot dit feit gekomen. Toen Carlo me zenuwachtig op mijn horloge zag kijken, zei hij, in woorden die ik nooit zal vergeten. “Er is alleen strand en winkels. Hier is niets te zien.” Als hij me dit de vorige dag had verteld, hadden we de reis geannuleerd. Mijn gasten keerden terug naar de boot van Carlo na ongeveer een halfuur rondsnuffelen in de cadeauwinkels. Ik bleef achter om op de tweede boot te wachten. Op mijn weg terug naar de kade passeer ik Carlo, die ik samen met zijn vriendin aan het sneeuwen ben met het roken van sigaretten, zalig de octopus verteren die ik voor hem heb gekocht. Ik heb het gevoel dat ik in een tv-show met verborgen camera's zit, alleen is er geen opzichtig geklede gastheer om me beter te laten voelen. Terwijl ik daar zat, alleen op de kade, wachtend op de boot, nadenkend over alle persoonlijke mislukkingen en mislukkingen die me tot dit punt in mijn leven hebben geleid, verschijnt Carlo, met zijn vriendin op de tenen, en de blik van ongenoegen strekt zich uit over zijn bron. -gebruind gezicht. 'Alex,' lacht hij vrolijk. 'Ik sta een half uur op je te wachten! Waarom vertel je me niet dat je teruggaat! "Ik liep vlak langs je heen en zei dat ik tien minuten geleden terugging naar de boot." Ik antwoordde. 'En je had geen half uur kunnen wachten, want ik betaalde een half uur voor de lunch. Hoeveel meer geld moet ik je nu betalen om dit beter te maken? Ik begin dramatisch naar mijn portemonnee te grijpen, maar ik weet dat hij leeg is. "Het is oké, het is oké", lacht hij

GEWELDIG!!!! Carlo is een MOOIE schipper, zijn boot is perfect. Een echte DROOM om de kust van Almafitain te bezoeken met mijn familie en Carlo

Fantastische ervaring. Stem 10 voor alles

Eh, het was een prachtig avontuur.. carlo is erg geduldig, gastvrij en vooral goed gezelschap.. we hadden een geweldige tijd, uitstekende persoon en een uitstekende boot in alle opzichten.. Ik raad iedereen echt aan om het te proberen, want het is het waard, geloof me... BOVENKANT...

We hebben genoten van een boottocht met Carlo. Alles was perfect. Zijn catamaran is erg gezellig. Carlo is een zeer ervaren zeilman. De volgende keer sluit ik me graag bij zijn team aan. Bedankt.

Boot in goede staat, voldoende schoonmaak van de kamers. Op de avond van inscheping geen welkom aan boord. Onwil van de schipper om mee te werken. In meer dan één omstandigheid op zijn zachtst gezegd gênant gedrag.